به یاد «پرویز خان»
سی‌وسه سال از آن پاییز تلخ گذشت؛ از سوم آذر ماهی که فوتبال ایران یکی از ستون‌های اخلاقی و فنی خود را از دست داد. امروز سالگرد درگذشت مردی است که تاریخ باشگاه پرسپولیس، بخشی از شکوه و عظمت آغازین خود را وام‌دار درایت و کاریزمای او است.
به گزارش سایت رسمی باشگاه پرسپولیس، صحبت از پرویز دهداری تنها صحبت از یک سرمربی یا یک معلم اخلاق نیست. سخن از مردی است که در پیچ‌های تاریخی فوتبال ایران، نقشی تعیین‌کننده ایفا کرد. آن هم به سبک و سیاق خودش که مخالفان و موافقان خاص خود را داشت. این اتفاق نه فقط در تیم ملی که قبل از آن در پرسپولیس رخ داده بود. اگر امروز پرسپولیس را به عنوان محبوب‌ترین تیم ایران می‌شناسیم، ردپای تصمیمات و نفوذ کلام بعضی از بزرگترین مردان ورزش و فوتبال ایران در آن دیده می‌شود. «پرویز خان» یکی از مهم‌ترین آن‌ها است.
در سال ۱۳۴۶، زمانی که انحلال باشگاه شاهین می‌توانست به پراکندگی ستاره‌های بی‌تکرار آن نسل منجر شود، این مردانی چون پرویز دهداری و دکتر امیر مسعود برومند در کنار تعدادی از بازیکنان تاثیرگذار تیم بودند که با درک درست از شرایط و دلسوزی برای آینده فوتبال، در کنار هم و با مجاب ساختن محمدعلی عبده و مجموعه پرسپولیس، یک اتفاق ناگوار را به یکی از زیباترین اتفاقات ورزش و فوتبال ایران بدل کردند. ماموریت دشوارِ حفظ و انتقال یک «نسل طلایی» با گرد هم آمدن چنین مردانی رقم خورد. مردانی که شاید نام بعضی از آن ها در گذر تاریخ و در دهان به دهان شدن روایت‌ها، مغفول بماند. در این بین نقش مردی چون پرویز دهداری برجسته و غیر قابل انکار بود. ستاره‌های نامدار آن روزگار این گونه زیر سقف خانه‌ای تازه و با شکوه به نام «پرسپولیس» گرد هم آمدند. خانه‌ای که از ابتدا با این تفکر بنیانگذار خود بنا نهاده شده بود که سرآمد باشد و سرآمد بماند.
دهداری نه تنها نخستین سرمربی پرسپولیس در دوران نوین و جدی شدن فعالیت‌های فوتبالی باشگاه بود، بلکه سرمربیگری سرخپوشان در دربی‌های نخستین را نیز بر عهده داشت. آن تیم فوتبال به فاصله کمی بعد از راه‌اندازی به نخستین عنوان قهرمانی کشوری دست پیدا کرد تا اولین نماینده فوتبال ایران در رقابت‌های باشگاهی آسیا باشد. روح قهرمانی از همان ابتدا در کالبد پرسپولیس دمیده شده بود.
او کسی بود که با تکیه بر اصول تخطی‌ناپذیر خود، نظم، دیسیپلین و احترام به پیراهن را به عنوان پیش‌شرط‌های موفقیت در تیم نهادینه کرد؛ اصولی که بعدها به بخشی از ژن پرسپولیس تبدیل شد.
«معلم اخلاق» لقبی بود که نه برای تعارف، بلکه به پاس ایستادگی او بر سر اصولش به او داده شد. مردی که معتقد بود اخلاق و انسانیت بر هر نتیجه‌ای در زمین سبز ارجحیت دارد و هیچ نامی بزرگتر از تیم نیست.
باشگاه پرسپولیس در سی‌وسومین سالگرد فقدان این چهره ماندگار، یاد و خاطره‌اش را گرامی می‌دارد.
روحش شاد و یادش گرامی باد.