به یاد غزال تیزپای فوتبال ایران و آقای دکتر
در گذر سال‌ها شاید اکنون کمتر کسی به یاد داشته باشد غزال تیزپایی که نخستین بار با آن دریبل‌های ریز و فرارهای سریع، دل‌ها را برد، چه کسی بود.
به گزارش سایت رسمی باشگاه پرسپولیس، چهار سال پیش از این بود که علیرضا عزیزی، همه دوستداران خود را با آخرین دریبلش جا گذاشت و بعد از یک دوره سخت بیماری، برای همیشه از میان اهالی فوتبال رفت.
زنده‌یاد عزیزی از آن گوهر‌هایی بود که از فوتبال خوزستان و شهر آبادان ظهور کرد؛ از آن تکنیکی‌های سریعی که خود به‌تنهایی می‌توانست بسیاری را برای تماشای نمایشش به ورزشگاه بکشاند. در زمستان سال ۱۳۵۴ و بعد از سومین دوره لیگ تخت جمشید، وقتی هیچ تیمی در ایران نبود که به دنبالش نباشد، پیراهن پرسپولیس را به تن کرد. در دوره نویسندگان خوش‌ذوق ورزشی ایران بود که به او لقب «غزال» را دادند بس که زیبا و سریع در زمین می‌خَرامید.
در ۷۲ سالگی خیلی زود از میان ما رفت، درحالی‌که شاید هیچ‌گاه در قواره جادوی نهفته در ساق‌هایش، مورد توجه قرار نگرفت.
امروز همچنین یاد کنیم از دکتر پرسپولیسی‌ها. دکتر محمدرضا زادمهر در ۱۶ مرداد سال ۱۳۳۵ چشم به جهان گشود. نبوغ در او نمایان بود؛ چه در فوتبال و چه در درس و مدرسه.
کشف همایون خان بهزادی تازه در تکاپوی باز کردن جای پای خود میان بزرگ‌ترین نامداران تاریخ باشگاه بود که به دانشکده پزشکی راه پیدا کرد. خود دراین‌باره می‌گوید: «یک روز با ماشین آقا صفر (ایرانپاک) داشتیم سمت بولینگ عبده می‌رفتیم. سمت ستارخان بودیم. آقا جواد الله‌وردی هم بود. همین‌طور که از جلوی کیوسک رد می‌شدیم، از آقا صفر پرسیدم آیا می‌شود چندلحظه‌ای نگه دارد که یک روزنامه بگیرم؟»
با تعجب پرسید: «مگر روزنامه می‌خوانی؟»
آقا جواد هم گفت: «نه بابا! بچه درس‌خون، می‌خواد نتیجه کنکور رو ببینه.»
پزشکی قبول شده بودم. وقتی به بولینگ رسیدیم، آقا جواد دیگر ول نکرد. آن‌قدر گفت؛ دکتر بفرما، دکتر بفرما که این دکتر در دهان همه افتاد. این‌طور بود که من قبل از حضور در اولین کلاس دانشکده، مدرک دکترا را از پرسپولیس گرفتم.
دکتر هم از آن اعجوبه‌های فوتبال بود که باتوجه به تحولات اجتماعی آن دوران و تأثیرش بر فوتبال و همچنین درس و دانشگاه، خیلی زود از فوتبال و پرسپولیس کنار رفت ولی چهره‌ای ماندگار شد. او در عرصه‌های مدیریتی، چه در تیم ملی و چه در پرسپولیس، حضور مؤثر داشت.
